เปล่าหรอก พอดีเขาจะไปซื้อของแถวนั้น ^__^
(ได้อานิสงค์ติดรถชาวบ้านมา อิอิ)
พี่สาวคุยให้ข้าพเจ้าฟังถึงเรื่องเจ้าลูกศิษย์
ไม่ทำงานตามบริษัทฯ ในสิ่งที่ตนเรียนมา
แต่ผันตนเองมาเปิดร้านกาแฟ
แถวที่ทำงานพี่สาวข้าพเจ้า
ลงทุนตกแต่งร้านไปตั้งมากมาย
แต่ค่าเช่ารายเดือนเป็นหมื่น
วันแรกขายกาแฟได้ 7 แก้ว
เพราะมีคู่แข่งด้านการตลาด
เจ้าเดิมที่เป็นเคาเตอร์รถเข็ญอยู่
ราคาต้นทุนเขาต่ำกว่า
เพราะฉะนั้น กาแฟของเขาจึงขายราคาได้ถูกกว่า
แล้วลองคิดดูว่า
ธุรกิจของเขาจะไปรอดไหม?
ในสภาวะเศรษฐกิจเช่นนี้
การทำธุรกิจไม่ใช่เรื่องง่ายเลย
ใจรักอย่างเดียวไม่พอ ...พี่สาวข้าพเจ้าก็ได้นั่งสงสารลูกศิษย์
เดือนนึง ๆ ต้องมีค่าใช้จ่ายค่าเช่าห้องรออยู่แล้ว
กดดันเขามิใช่น้อยเลยนะคะ
ทำไมไม่รู้จักลงทุนทำอะไร
ที่มันเล็ก ๆ ไปก่อน
เหมือนกับคนจีนสมัยก่อน
เสือผืน หมอนใบ ขายก๋วยเตี๋ยวข้างถนน
พอมีเงินมากหน่อยค่อยนำเงินนั้นไปลงทุนต่อ
โดยหาทำเลร้านใหม่ จัดร้านให้ดูขึ้นอีกนิด
จากรถเข็ญ ก็กลายเป็นห้องแถว
จากห้องแถวก็อาจจะเข้าระดับห้าง
นี่เริ่มจากศูนย์ไปเก้าเลย
แล้วลงทุน ซื้อเครื่อง ซื้อเฟอร์นิเจอร์
ตกแต่งร้านสวยหรู ปรากฎว่าลูกค้าไม่กี่ราย
อีกอย่าง คนทำการค้าขายต้องคล่องแคล่ว
ว่องไว และหน้าตารับแขกหน่อย
หากทำอะไรช้า ไม่ทันกินคู่แข่งเขาหรอก
วันนี้ก็คุยแลกเปลี่ยนกับพี่สาวในเรื่อง
การลงทุนทำธุรกิจส่วนตัว....
แล้วพวกเราล่ะ
แก่ตัวแล้ว เราจะไปทำอาชีพอะไรดีหนอ?
แต่ตอนนี้ข้าพเจ้าได้เครื่องหมายการค้า
สำหรับ blog นี้แล้วล่ะ
เป็นอย่างไรบ้างคะ brand ของ blog นี้
V มาจากคำว่า Victory
และ V มาจากคำว่า Various99
เลิศหรู อลังการ ซะไม่มี อิอิ ^__^
กว่าจะได้ยี่ห้อตัวเองแบบสมบูรณ์
งมอยู่ตั้งนาน
ก็ข้าพเจ้าเป็นประเภท
น้อง ๆ ของตะพาบน้ำอีกที อิอิ
สู้ ๆ ค่ะ เราสู้ไม่ถอยแม้เพียงก้าวเดียว
โดย คิดแล้วเขียน V:)
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น