เมื่อเย็นนี้ ป้าโทรศัพท์มาบอกว่า คุณลุงเสีย
เราก็ไม่พูดอะไร เพราะแกป่วยนอน รพ.มาเกือบเดือนแล้ว
อายุก็ 87 ปี เป็นโรคหัวใจนั่นแหล่ะ อาการน้ำท่วมปอด
แพทย์งดให้น้ำทุกชนิด ป้าบ่นว่าสงสารแก
ใครไปก็ขอน้ำเขากิน และบอกว่าหิวน้ำตลอดเวลา
ปากคอแห้ง แกพยายามกลืนน้ำลาย ก็ไม่มี
(ป้าเขาบอกว่า อาการตายอดตายอยากเป็นแบบนี้นี่เอง)
ข้าพเจ้าไปเยี่ยมครั้งสุดท้าย เมื่ออาทิตย์ก่อนเอง
ไปเจอหน้าแกก็ดีใจ ขอจับมือจับไม้ แกก็คงรู้ตัว
ยังบอกกับป้าเลยว่า อายุก็มากแล้ว คงถึงเวลาแกแล้วล่ะ
วันนี้แกจากไปช่วง 5 โมงเย็นกว่า ๆ ป้าโทร.บอกข้าพเจ้า
จาก รพ. ก็ไม่อยากคุยโทรศัพท์มาก กลัวป้าแกเสียใจ
ก็เลยบอกว่า ค่อยคุยกันที่บ้านนะ
คงไม่เกิน 20 ปี คงถึงคราวคนใกล้ตัวข้าพเจ้าด้วย
ไม่ว่าจะเป็น พ่อ แม่ ป้า อา เมื่อถึงวาระที่ร่างกายไม่ไหว
ก็ต้องจำละสังขารไป แบบคุณลุงแก ค่อย ๆ หมดไปทีละคน ๆ
ดูเหมือนว่า ความตายค่อยกระเถิบใกล้ ๆ เข้ามาทุกที
แต่สำหรับข้าพเจ้า ไม่มีภาระ จึงไม่วิตกถึงคนข้างหลัง
จะวิตกแต่อนาคตของตนเอง เมื่อยามแก่ชราเท่านั้น
เพราะคงไม่เอาลูกใครมาเลี้ยง เอาเมี่ยงเขามาอมเป็นแน่!
อยู่แบบนี้ก็ดีไปอย่าง
ได้ศึกษาอะไรที่คนมีคู่ไม่มีโอกาสได้ทำ
ถึงแม้ข้าพเจ้าจะรู้ทฤษฎีการมีคู่ แบบทะลุปรุโปร่งแล้ว
แต่ก็คิดว่า ชีวิตคนโสด ดีกว่าเยอะ
ท่าจะอาการหนักจริง ๆ เลยเรา
คงใกล้บรรลุแล้วมั้ง 555
บรรลุสัจธรรม อิอิ :)))
คิดแล้วเขียน :)V
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น