อดเปรี้ยว ไว้กินหวาน

การบังคับตัวเองค่อนข้างเป็นเรื่องลำบากเหมือนกัน
ถ้าไม่ได้รับการฝึกฝนมาตั้งแต่เด็ก
มนุษย์เราเกิดมาทุกคนต้องถูกฝึกให้มีวินัยในตนเอง
เมื่อก่อนข้าพเจ้าทำได้ แต่หลัง ๆ ชักจะขี้เกียจ
มักจะตามใจตัวเองบ่อย ๆ หลายครั้งก็ใจอ่อนกับตัวเอง
ต้องฝึกบังคับตนเองให้อยู่ในระเบียบบ้าง
ไม่ใช่ปล่อยชีวิตตามยถากรรม
ลมพัดมาทางใด ก็ปลิวไปทางนั้น
(กระแสความนิยม)
ซึ่งพระท่านเวลาเทศน์ก็สอนให้เด็กทุกคน
ต้องรู้จักวินัยและหน้าที่
ซึ่งเป็นตัวฝืน ให้เราเป็นคนที่ดีได้
เพราะการทำความดีทุกอย่าง มันต้องฝืนและต้องฝึก
ถ้าไม่ฝึกหรือไม่ฝืน มันก็ไหลลงต่ำไปเรื่อย ๆ

จำได้ว่าตอนเด็ก ๆ อยู่กับป้ากับอาซึ่งเป็นครู
ค่อนข้างจะจู้จี้จุกจิกกับเรามากกว่าพ่อแม่เราเสียอีก
สังเกตได้ว่า ถ้าตนเองอยู่กับพ่อกับแม่จะดื้อได้
แต่อยู่กับคนอื่นไปดื้อหรือพยศใส่เขา
เขาก็ว่าเอาให้ซิ เป็นธรรมดาของเด็ก
หากใครตามใจ ก็มักจะพยศกับคนนั้นมากหน่อย :))

แต่ข้าพเจ้าพยศกับใครมากไม่ได้หรอก
เผลอๆ พ่อกับแม่ช่วยกระหน่ำ summer sale อีกแรงหนึ่งด้วย :))

ใครที่ไม่เคยถูกฝึก ไม่รู้รสของความขมแบบมะระ
ตอนแรก ๆ ขม แต่เคี้ยว ๆ ไปเราจะรู้ว่ามันหวานนะ
ตอนเด็ก ๆ ตื่นนอนก็ต้องตื่นแต่เช้า
รับประทานอาหารต้องเป็นเวลา
เป็นอะไรที่น่าเบื่อสำหรับข้าพเจ้าที่สุด
แต่ก็ต้องฝืนทำ ...ผู้ใหญ่เขาสอนเพื่อให้เราได้ดี
ก็ต้องอดทน!

โตมาเพิ่งถูกปล่อย เพราะผู้ใหญ่ท่านชรามากแล้ว (ไม่มีแรงว่า)อิอิ ^_^
เลยทำให้โตมานิสัยเริ่มเสีย ก็โดนต่อว่าหลายครั้งเหมือนกัน
อย่างวันนี้ ไปห้างฯ แถวบ้าน เห็นหนังสือออกใหม่มากมาย
พี่สาวยังถามเลยว่า ปีนี้เธอไม่ไปงานสัปดาห์หนังสือหรือ?

อยากไปอยู่หรอก แต่ต้องเก็บเงินไว้เที่ยวช่วงธันวา :)
เดี๋ยวตังค์ไม่พอใช้ ....หนังสือที่ซื้อประจำอยู่ก็ยังอ่านไม่หมดเลย
ถ้าไปงานสัปดาห์หนังสือฯ อีกคงหมดหลายตังค์
ข้าพเจ้าเป็นโรคบ้า หนังสือ เห็นหนังสือดี ๆ ไม่ได้ชอบซื้อ
ตอนหลัง ๆ เพลา ๆ ลงได้บ้าง เพราะไม่มีที่เก็บ ^_^

เมื่อคืนฝนตกหนัก ยังนอนคิดอยู่เลยว่า ถ้าน้ำท่วมบ้าน
หนังสือเหล่านั้นคงละลายไปกับน้ำแน่ ๆ
คิดแล้วก็เครียดเหมือนกันนะเนี่ยะ!
เอาเถอะอะไรจะเกิดก็ต้องเกิด
ก็ไม่รู้จะหนีน้ำไปอยู่แถวไหนเหมือนกัน
แต่ที่แน่ ๆ เตรียมใจรอเที่ยวอย่างเดียว ....^_^
อดเปรี้ยว ไว้กินหวาน
ไม่รู้ว่ามันจะหวานได้ใจ แบบที่คิดหรือไม่

คิดแล้วเขียน :)V