วันนี้ได้คุยกับเพื่อนรุ่นพี่ ที่รับปริญญาโท
จริง ๆ แล้วเรื่องที่คุยกับเขาไม่ได้เกี่ยวอะไรกับสิ่งที่ข้าพเจ้าคิดเล้ย
แต่ หลังจากที่ได้คุยเสร็จ ทำไมเราถึงนึกขึ้นได้ว่า
พี่เขาคงนึกเสียดาย ที่พ่อไม่ได้อยู่เห็นเขารับปริญญาเป็นแน่แท้
สงสารพี่เขาเหมือนกัน เหมือนตัวคนเดียวแล้วตอนนี้
ไอ้เราซะอีก ยังอีเรื่อยเฉื่อยแฉะ
กะจะเรียนมันจนแก่นั่นแหล่ะ
กะเรียนประชดชีวิตมันเลย
อยากให้ตูเรียนจบช้า นักเดี๋ยวจะเรียนให้ดู
จะทำลายสถิติให้ดูว่าใช้เวลาไปทั้งหมดเท่าไร
จำนวนเงินไม่นับ จิ๊บ ๆ แค่นี้
ยิ่งใครมาพูดล่ะก็ เป็นเรื่องแน่นอน
แต่เมื่อถึงคราวนั้น พ่อกะแม่คงรอเราไม่ไหวแล้วมั้ง
เฮ้อ นี่ถ้าไม่ติดพ่อแม่นะ กะจะเรียนอีกซัก ยี่สิบปี
รอเกษียณแล้วค่อยจบ จะได้ลงกินเน็สบุ๊ก
เป็นบุคคลประวัติศาสตร์ของมหาวิทยาลัย
ที่ใช้เวลาเรียนนานที่สุด อิอิ
ปล. ชีวิตนี้เป็นของเรา
อยากทำอะไร ก็จะทำ
คิดแล้วเขียน :))
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น